یکی ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ

ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻝ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ : ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ

ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﺳﺖ .

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩ . ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ . 

 ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ . ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳاﺧﺘﻦ .

ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮑﯽ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ.

ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻮﺩ ، ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ، ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ .

ﻭ ﻣﺎ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻬﻦ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮑﯽ ، ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ . ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ، ﺍﺯ ﺁﺑﺮﻭ ، ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ .

ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ به ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ .

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ، ﺟﺰ ﻣﺎ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﺟﺰ ﻣﺎ .

ﻭ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻦ .

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﯾﻢ . ﻫﻨﺮ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ